இனிய அனுபவம்.

கால இயந்திரத்தில் ஏறி ஒரு ஐம்பத்து ஆண்டுகள் பின்னோக்கிச் சென்ற ஒரு இனிய அனுபவம் இன்று எனக்கு வாய்த்தது. பழனியிலிருந்து சற்று தூரத்தில் உள்ளது கலையம்புத்தூர் அக்ரகாரம். இன்று காலை நான் சென்று இறங்கிய போது அந்த கிராமம் அப்பொழுதுதான் துயில் எழுந்ததுபோல் இருந்தது. ஒரே ஒரு தெரு. இரண்டு பக்கமும் வீடுகள். இன்னும் பழைமை மாறாமல் அப்படியே இருந்தது கிராமம். வாசல் தெளித்துக் கோலம் போட்டு வீட்டுத் திண்ணையில் பெரியவர்கள் பேப்பர் படிக்க சிறுவர்கள் சந்தியாவந்தனம் செய்யும் காட்சி மெய் சிலிர்க்க வைத்தது. வீட்டின் படிப்புரைகள் தாழ்ந்து உள்ளிருக்கும் உலகத்தை மறைத்து நின்றது. வீதியின் கோடியில் ஒரு கோவில், ஒரு பஜனை மடம், ஒரு சமூகக் கூடம் இருந்தது. நான் சென்றது குழந்தை லட்சுமியின் ஆண்டு நிறைவுக்கு. சமூகக் கூடத்தில் அந்த நிகழ்ச்சி . அந்த ஊரின் அழகில் லயித்த நான் வீட்டின் உள்ளே சென்று பார்க்கும் ஆவலில் பூட்டியிருக்கும் அவர்கள் வீட்டுத் திண்ணையில் நெடுநேரம் அமர்ந்து கிராமத்தின் செயல்பாடுகளில் கவனம் செலுத்தினேன். திடீரென்று அங்கு தோன்றிய மாப்பிள்ளை வெங்கடேஷ் வீட்டைத் திறந்து என்னை உள்ளே அழைத்தார். நான் நினைத்தது போலவே வீடு விஸ்தாரமாக இருந்தது. உள்ளே நுழைந்ததும் ஒரு நடை. அதைத் தாண்டி ஒரு பெரிய ஹால். நடுவில் ஊஞ்சல். அதன் பின்னால் சமையலறை புழைக்கடை என்று என் கனவில் வரும் கிராமத்து வீடு. நகரின் ஆளரவத்தில் பழகிய எனக்கு இந்த அமைதி பிடித்துப் போனதில் வியப்பில்லை. இது போல ஒரு சாதாரண, அமைதியான, அழகான கிராமத்தில் வாழும் மக்களைப் பார்க்கும்போது எனக்குப் பொறாமை தலைதூக்குகிறது. என்றாவது நானும் இதுபோல் அமைதி தேடி வந்துவிட வேண்டும் என்று மனம் ஏங்குகிறது.